قاریان هفتگانه یا قراء سبعه، هفت تن از روخوانان سرشناس قرآن، کتاب مقدس اسلام بودند که در نیمه سدهٔ دوم هجری قمری می‌زیستند. قرآن در زمان پیامبر اسلام و زمانی پس از مرگ او بدون اعراب بوده است متخصصین علم لغت و ادب آنها را با قواعدی که در دست داشتند می‌خواندند و در میان آنها اختلاف وجود داشته است.
بعد از رحلت پیامبر اسلام، بعضی از صحابه مانند: ابن مسعود، ابی بن کعب، ابوموسی و ... هر یک بر طبق ذوق خود مصحفی ترتیب دادند که از نظر ترتیب سوره ها و شیوه قرائت با هم اختلاف داشتند. مردم نیز گروه گروه شدند و هر گروهی از یک صحابه تقلید کرده و بر طبق مصحف او قرائت می‌کردند.
این امر موجب شد، اختلافات بین مردم بالا بگیرد. به گونه ای که عده‌ای، قرائت عده ای دیگر را غلط بدانند. پس از یکی کردن مصاحف، اختلاف قرائت بیش تر به رسم الخط مصحف باز می‌گردد. بعضی از حروف به گونه ای نوشته می شد که مشابه حروف دیگر بود و آموزش آن تنها به وسیله قاری ممکن بود. اجتهادهای شخصی قرّاء و لهجه های آنها نیز در کنار دیگر عوامل تأثیرمی گذاشتند.
ویکی پدیا
